Maison Olea

3 augustus 2018

Afgelopen zaterdag zijn we aan het einde van de middag aangekomen in Le Bugue; onze laatste bestemming in de Dordogne. We zijn al drie keer eerder in deze omgeving geweest en het voelt een beetje als thuiskomen. De weg van de Ardèche naar Le Bugue is omslachtig, want er is geen rechtstreekse weg naartoe, terwijl het op dezelfde hoogte ligt. We hebben er dus eventjes over gedaan. Op vakantie is het soms geven en nemen, dus hebben we onderweg een stop gemaakt bij de Gouden Bogen (Check V). Het is echt vakantietijd, want jeetje wat is het toch overal druk!

Ook ditmaal zitten we bovenop een berg, maar is de weg ernaartoe geasfalteerd en zonder rare hobbels of een afgrond, dus ik boek vooruitgang ;-). Aangekomen bij het prachtige Maison Olea, werden we begroet door de Franse eigenaresse Muriëlle. Een klassieke Française, die samen met haar man – beiden op leeftijd -, een charmante Chambres d’hôtes runt, inclusief twee appartementen. Wij hebben één van deze laatste. Het hoofdgebouw, waar zij zelfs wonen en de Chambres d’hôtes in gerealiseerd zijn, ziet er idyllisch uit: licht geel, met licht blauwe luikjes en licht blauwe houten balkonnetjes, omgeven door een prachtige weelderige tuin, met rozenstruiken, vijgenbomen, lavendel, appelbomen, af en toe een palmboom en heel veel andere mooie planten, die mijn vader hoogstwaarschijnlijk direct kan thuisbrengen, maar die mij vreemd zijn. Onderin de tuin is het zwembad aangelegd, wederom omgeven door de mooie tuin en met een prachtig uitzicht over de vallei en het dal. Dát is natuurlijk, waarvoor we al die onmogelijke wegen trotseren haha.

Ons Franse huisje is ernaast gelegen en wat een geluk…, ook met dat prachtige uitzicht, een privé tuin, een schattige inrichting en géén hoogpolig tapijt! Het is heerlijk ruim, met een groot overdekt terras en schattige slaapkamers. Een verademing na ons vorige adres. Enig minpuntje zijn de grote getale muggen, die hier ook wonen. Elke avond gaan we (lees: voornamelijk Richard) op muggenjacht en kan er geen deur of raam open, zonder dat we lek geprikt worden (lees: voornamelijk Richard). Onze mooie zachtroze geverfde muren in de slaapkamer, bevatten nu heel veel rode vlekjes. 

De eerste avond hebben we ons gelijk in het Dordognese (is dat een woord??) leven ondergedompeld en zijn we naar de – door ons zo geliefde – avondmarkt gegaan. Dit keer in een klein middeleeuws dorpje, genaamd Audrix. In de maanden juli en augustus organiseren meerdere dorpen op het dorpsplein een avondmarkt (Marché Gourmand), waarbij je met z’n allen aan grote tafels eet, wat je daar terplekke bij de kraampjes gekocht hebt. Bestek, borden en glazen neem jezelf mee. De fles wijn, stokbrood, vlees, kazen, salades, fruit, friet etc koop je bij de kraampjes.  Super gezellig! Dit keer was er ook middeleeuwse muziek met middeleeuwse dansmariekes.

Na dit goede begin zijn we de volgende dag back to memory lanegegaan. Op naar de plaatsen waar we verbleven tijdens onze eerdere vakanties in de Perigord (Dordogne). Voor Noor en Morris een leuke herinnering aan leuke vakanties. De laatste keer dat we er waren was 4 jaar geleden. Op deze leeftijd best een aardige tijd, maar wel nog vol levendige herinneringen. Helaas was ons geliefde ‘Bio’-restaurantje (zo noemden wij het altijd, omdat we niet konden ontdekken hoe het echt heette) met de noorderzon vertrokken, maar een drankje op het terras op onze oude camping was weer even nostalgisch. Na diverse bekende routes te hebben gereden en plaatsjes te hebben bezocht, waaronder het kneuterige Saint-Leon-sur-Vézère, zijn we geëindigd in Montignac. Ook een mooie plaats aan de rivier de Vézère. Hier hebben we heerlijk op het terras aan het water gegeten bij een restaurantje, waar we vroeger ook vaak kwamen. Blij waren we, dat de keuken er in de afgelopen jaren alleen maar op voorruit gegaan was. 

Maandag was het vroeg uit de veren, want er moest geklommen worden. De warmte viel die dag mee (niet boven de 32 graden) en we konden vroeg op de ochtend terecht. Jaren geleden hebben we ook een keer in dit park geklommen. Na een uitleg in Engels/Frans, door onze sympathieke instructeur Yvon, konden we de bomen in. Met Noor voorop – want die is net een aap en niet bij te houden – hebben we het parcours afgelegd. Als aandenken, heb ik nu een mooie blauwe knie van die ene vervelende hindernis, waarbij je lopend op een koortje jezelf aan een bungelend touw, naar de overkant moet zien te krijgen. Niet te doen!

Na deze actieve onderneming op onze vakantie, hebben we nog even in het park (een bos wat tevens een Dinopark met grote nep Dinosaurussen blijkt te zijn) op de picknickbankjes geluncht, waarna we terug naar huis gegaan zijn en heerlijk het frisse zwembad ingedoken zijn. 

Even tussendoor, want dit is dé vakantie-uitvinding van het jaar: de badminton shuttle met LED-verlichting! Hoe vervelend is het als je ’s avonds lekker aan het badmintonnen bent en het wordt te donker om je shuttle nog te zien (!?!). De oplossing voor deze vakantiedomper is de LED-verlichte shuttle. In de kleur groen en blauw en werkt echt supergoed. Gegarandeerd 24/7 badmintonplezier ;-) (Flying Tiger, 2 euro).

Na deze belangrijke tip, weer terug naar onze activiteiten op dinsdag. Al 600 jaar is er op dinsdagochtend in Le Bugue markt. Deze is bij ons om de hoek, dus weer (voor ons gevoel) vroeg uit de veren, om nog een beetje op tijd aan te komen op de ochtendmarkt. Wederom bijzonder druk, warm en heel veel Nederlanders. Bijzonder vind ik de blijvende aantrekkingskracht van de schilmesjes-verkopers op de markt. Je weet wel, van die mannen met mooie praatjes achter een tafeltje met een rood/wit vierkant luifeltje erboven, die maar niet uitgepraat raken over het wonder: het schilmesje. Voor mij is een schilmesje een schilmesje en schil je er de ene keer de aardappel mee en de andere keer de komkommer, maar blijkbaar ziet niet iedereen dat zo en was dit wel een héle bijzondere variant, gezien de drommen mensen voor hem… 

Op de markt hebben we lekkere verse dingen voor de lunch ingeslagen (zie een rieten Franse mand voor je, met daarin vers fruit, kazen, worstjes en een uitpuilend stokbrood) en hebben we nog even een bakje koffie gedronken bij het plaatselijke cafeetje. Daarnazijn we weer heerlijk richting ons verkoelende zwembad gegaan. s’ Avonds stond er weer een avondmarkt op ons programma. Dit keer in Saint-Amand-de-Coly. Voor onze facebook volgers: daar is de 2014 – 2018 foto genomen van ons vieren. In 2014 kon je nog aan de touwen hangen om de klokken te luiden van de kathedraal. Helaas was dat nu nier meer het geval. Maar de avondmarkt was weer een groots succes. Naast borden, bestek, glazen en servetten, hadden we nu ook een kleed in ons Franse rieten mandje meegenomen. Dit door de ervaring van de vorige keer, toen het zo druk was, dat je op het gras moest zitten. We voelden ons dus echte ingeburgerde toeristen haha. Hier zaten we gelukkig voornamelijk tussen de Fransen zelf en was het eten ook voornamelijk uit de regio. Naast de overvloed aan Magret de Canard en Foie Gras, was er ook forel te krijgen. Alleen bleken dit Nederlanders te zijn. Deze vonden wij het lekkerst smaken, dus zo ingeburgerd waren we blijkbaar toch ook weer niet…. 

Heerlijk met een visje, wit wijntje, frietje en een stukje stokbrood hebben we het - op ons blauw/wit geblokte kleed - donker zien worden.

De omgeving is echt op en top relaxed. Hoewel onze kinderen daar soms een beetje van in de stres raken, want de eerste levensbehoefte - wifi - is alleen in zeer beperkte mate ‘op te vangen’ bij het hoofdgebouw. Elke avond – want dan is het signaal het sterkst – moet er even ‘gewifit’ worden. Naast muggen vangen een belangrijke avond activiteit voor een goede nachtrust.

Ook woensdag was het marktdag, en deze keer in Sarlat. Groot, warm en nóg drukker. Lopend naar de stad bleek dat we onze auto op een verkeerde plek geparkeerd hadden. De mannen zijn terug gegaan en hebben wel een half uur gereden om een nieuw plekje te vinden. Noor en ik hebben deze tijd benut met het verkennen van alvast wat winkeltjes en een kopje koffie en Mojito sans alcohol te drinken. Goede deal, want de mannen bleken blij te zijn met het half uurtje extra airco ;-) (Venus versus Mars…). Opzoek naar souvenirs en vakantiecadeau’s konden we, op enkele uitzonderingen na, niet slagen. De woensdagmarkt is kleiner dan de zaterdagmarkt en dus waren we vrij snel klaar. Net buiten de toeristische straten, wisten we nog een pizzeria te vinden van de vorige keer, waar we bijna de enige toeristen waren. De serveerster leek het ook niet zo te hebben op ‘buitenlanders’, want in alles werden we ‘en passant’ over het hoofd gezien. We hadden zelf al ons eten voor onze neus, voordat de drankjes er waren. 

Woensdagavond was het BBQ-time bij Maison Foppèn. En dus werden er visjes, en stukje vlees en groeten en fruit ingeslagen. Zonder aanmaakblokjes wist onze BBQ master van de familie de BBQ snel aan te krijgen en hebben we een heerlijke vakantie-avond gehad (want een vakantie zonder BBQ is geen vakantie, aldus Noor en Morris). Met als afsluiter een prachtige heldere lucht, vol met miljoenen sterren en zeker 6 vallende sterren. De wensen vlogen ons dus om de oren ;-). Bovendien was er, door een groot feest in de buurt, een prachtig professioneel vuurwerk te zien. Daarna gingen de luikjes dicht. 

Op naar de laatste 3 dagen van onze vakantie. De tijd vliegt…..

IMG_5353IMG_1899IMG_1900IMG_1897

Foto’s

3 Reacties

  1. Mary de Ruiter:
    3 augustus 2018
    Wat een pra brug verhaal weer, blij dat jullie thuiskomen maar zal je verhalen missen jeetje wat leuk!
  2. Sonja:
    3 augustus 2018
    Zo mooi daar.
  3. Marja:
    3 augustus 2018
    Wederom genoten van je schrijfkunst,
    ook wij hebben op het water veel last van muggen.
    Maar ja mooie zomer je moet er wat voor over hebben.
    Fijn dat jullie weer naar huis komen , goede thuis reis,
    ☀️