Chateau le paradis

De reis van Parijs (hé, dat rijmt) naar onze volgende bestemming in de Bourgogne was, incl. een klein beetje file, zo’n 4 uur rijden. Doordat het Chateau geen huisnummer had - de plaats was simpelweg te klein - konden we het niet direct vinden. Maar achteraf waren we er gewoon blindelings (en niet eens zo héél hard) aan voorbij gereden. Eénmaal aangekomen was het een verademing na de drukte van Parijs. Of liever gezegd; het totaal tegenover gestelde. Rust, ruimte, groen, natuurgeluiden, paarden en honden. Van dit laatste soort hadden de eigenaren Jitske en Matthew een paar maanden oude pup, genaamd Darcy, die té schattig en té wollig was. Zijn grote vriend was de kleine hond Ollie, die super lief was. 

Het Chateau de Digoine is prachtig! Een groot landgoed met daarop een oud kasteel. Dit kasteel is zo vervallen, dat het niet rendeert dit op te knappen. De eigenaren hebben ervoor gekozen het kasteel te repareren waar nodig, om het te bewaren voor de volgende generaties. Het opknappen is een té grote klus (ca. 19 woonhuizen samen qua inhoud), waardoor het kasteel nu vooral mooi is om naar te kijken. De bijgebouwen daarentegen waren nog in redelijke staat, waardoor de eigenaren - een Nederlands gezin, dat er 15 jaar geleden is gaan wonen met 3 kleine kinderen, die inmiddels bijna allemaal het huis uit zijn - besloten hebben, daarin te gaan wonen en de gebouwen aan de andere kant van de binnenplaats om te toveren in Chambres d’hôtes. Een prima plan, want wij vonden het fantastisch! Niet in de laatste plaats door de goede en mooie manier, waarop ze het gedaan hebben. 

Verscholen op het terrein staat ook een oud hondenhuis, waar vroeger de jachthonden en de opziener woonde. De jachthonden leefden beneden en bovenin het gewelfde plafond kon de opziener - die erboven een kamer had - door een rond gat naar beneden naar de honden kijken. Dit gebouw hebben zij met materalen, zie zij gevonden of hergebruikt hebben van hun eigen landgoed, prachtig en duurzaam gerestaureerd en aangebouwd. Tijdens de rondleiding van Jitske op de dag van ons vertrek een paar dagen later, hebben we besloten écht nog een keer terug te gaan en daar te overnachten, want de houten hottub buiten op het terras sprak toch wel erg tot de verbeelding….

Na aankomst en na het kennismaken met alle bewoners, mens en dier, zijn we boodschappen gaan doen bij de plaatselijke supermarkt. Na al het buiten de deur eten in Parijs hadden we zin in makkelijk eten met onze voetjes in het gras. Omdat we alleen een kamer hadden zonder eigen keuken (overigens in Franse stijl ingericht en heerlijk licht door de grote ramen en hoge plafonds), werd het een creatief ‘kant en klaar’ menu met natuurlijk ‘un pain, un vin et boursin’. Overal op het landgoed staan tafeltjes en stoelen, dus eten, zitten en een drankje drinken, konden we overal. Voor alle gasten van de Chambres d’hôtes was er ook een algemene ruimte met keuken, waar je goede koffie & thee kon vinden, een stamtafel met leesvoer, heerlijke banken bij een haard en een koelkast vol met wijn en magnums. Het noodzakelijke dus …;-).

In het aangrenzende bos verbleven een 30-tal scouting meiden, die daar ca. 10 dagen op kamp waren. Een walhalla voor Morris en volgens Jitske zijn de meiden in Frankrijk dol op Nederlandse jongens. Maar 30 was toch iets te overweldigend, waardoor hij er maar vanaf gezien heeft ;-). Wel hebben we de Franse kampliedjes elke avond in bed, met de ramen open – want muggen kennen ze daar niet - mogen aanhoren.

Van woensdag tot en met zaterdag verbleven we op het landgoed. Elke ochtend stond om 9 uur een heerlijk gedekte ontbijttafel voor de gasten klaar. Dat is voor ons op vakantie soms best haasten. Helemaal als je om 8.50 wakker schiet! Maar het was een ontbijt waar je graag je bed voor uitkomt. Gezamenlijk met de andere gasten ontbeet je aan een grote tafel, gedekt met een rood en wit geblokt tafelkleed, met uitzicht op het kasteel, het landgoed en de paarden. Zo’n ontbijt waarbij je eigenlijk niet van tafel wil. In de eerst en/of laatste plaats ook door de leuke gesprekken met de andere gasten. In ons geval allemaal Nederlanders op doorreis. Allen van hen waren al eerder op het Chateau geweest en kwamen geregeld terug. Tegelijk met ons was er ook een stel, dat nu in Den Bosch woont, maar altijd in Kesteren gewoond heeft en werkzaam was in Rhenen. Thuis is dan ineens weer heel dichtbij. Helemaal als er aan je gevraagd wordt of je voor DOVO of GVVV bent. Wat natuurlijk een hele verkeerde vraag is ….. ;-).

De eerste volle dag in de Bourgogne moest er gezwommen worden. Iets dat natuurlijk bij het vakantiegevoel hoort en heerlijk is na een paar dagen zweten in de grote stad. Op ca 40 minuten rijden (qua kilometers dichtbij, maar door de slinger wegen duurt het allemaal wat langer) was er een natuurzwembad. De route ernaartoe was geen straf: we troffen de ‘Route des grands crus’. Een prachtige weg, die je leidt langs alle Bourgogne wijnvelden en -huizen. Het deed denken aan zo’n romantische film, waar ze al stampend met de blote voeten in de druiven, tijdens het oogstfeest, verliefd in elkaars armen vallen. Bij aankomst in het zwembad bleek het erg leuk te zijn. Een zwembad, gelegen naast een meer, dat gevuld is met gezuiverd water uit het meer. Het zwembad hadden ze opgeleukt met twee springplanken, glijbanen, touwen, bruggen en een klimwand aan de waterrand. Geen straf om hier een dagje op het gras te liggen en te zwemmen. Ook kon je hier zwembroeken en bikini’s uit automaten trekken. Je weet wel.. zo’n automaat waar wij de zakjes M&M’s en Marsrepen uittrekken. De Fransen hebben namelijk een speciale zwembadregel en dat is, dat je geen wijd zittende zwemshorts aan mag in het zwembad. Laat Morris die nou net aanhebben! Na ongeveer 1 uur de pijpen van zijn zwembroek steeds opgetrokken te hebben tot een korte – en iets strakker ogende - broek, viel hij toch door de mand en werden we naar de automaat gestuurd. Na het intoetsen van nummer 49 viel er voor 12 euro een mooie strakke zwembroek in de bak achter de klep. Morris heeft er de rest van de dag volgens de laatste Franse badmodetrend bijgelopen.

Op vrijdag vielen we met ons neus in de boter, of beter gezegd in een kasteel vol met oude schatten en vleermuizen. Onze medegasten wisten namelijk, dat de eigenaren ook weleens een rondleiding door het oude kasteel geven. Na waarschijnlijk al vele rondleidingen in de afgelopen 15 jaar, reageerde Jitske nu ook weer enthousiast op de vraag het nog eens te doen. Knap! Met verplichte schoenen aan onze voeten en de fotocamera’s in de aanslag mochten we het kasteel binnen. Morris mocht met de grote sleutel de deur openmaken, die een flinke traptechniek nodig had. Omdat grote delen gevaarlijk zijn, moesten we Jitske en hond Ollie volgen. Het was echt super gaaf! Het kasteel blijkt uit vele delen te bestaan incl. drie trappenhuizen. Wij hebben 1 trappenhuis gezien, maar alles eromheen – de gangen, de kamers, de verschillende verdiepingen en de zolder – was al zó groot, dat je ineens snapte, waarom opknappen ondoenlijk is. Overal lagen nog oude spullen: een kast was nog gevuld met kleding en ook de gevulde medicijnflesjes en de dokterstas stonden er nog. Bijzonder om te zien, waren ook alle verschillende behangen op de wand en de verschillende kleuren op de wanden. Veel zouden niet misstaan in deze tijd. Er blijkt zelfs nog een kast te zijn met allemaal losse rollen behang uit die tijd. Al rondlopend begonnen onze handen te jeuken. Niet alleen van het stof, maar ook van de onverwachte inspiratie. (zie video voor een korte impressie van het kasteel)

Na de rondleiding in het kasteel mocht Noor helpen met het verplaatsen van de paardjes van het ene veld naar het andere veld (haar dag was geslaagd). Aan het begin van de middag zijn we vervolgens naar een plaats in de buurt gereden, waar een paar dagen een artistiek / muziek / cabaret festival gaande was. Leuk om even te zien, maar de plaats sprak ons verder niet zo heel erg aan. Een beetje grauwig en met heel veel hippies, die – gezien hun haardracht - al dagen niet gedoucht hadden voor ons gevoel hahaha.

De laatste avond op deze fantastische locatie hebben we afgesloten met een Table d’hôte. De prachtig gedekte tafel, weer met uitzicht op het kasteel, stond mooi gedekt voor ons klaar, toen grote regendruppels naar beneden kwamen. Snel alles verplaatst, hebben we gegeten in de gezamenlijke ruimte (voorheen oud koetshuis). Ook geen straf, want met goed uitzicht op buiten en grote openslaande deuren, was dit ook erg gezellig. Alle kamers waren vol, waardoor we met 10 personen aan tafel zaten. Als voorgerecht hadden Jitske en Matthew een soort ham met peterseliegelei bereid met daarbij zure rode besjes, meloen en voor de volwassenen nog een rood vruchtensausje met alcohol. Bij het hoofdgerecht kwam de grote braadpan op tafel met daarin gestoofd lamsvlees in een heerlijke jus, geserveerd met gevulde courgette bollen en aardappeltjes in de schil. Als toetje kregen we onze favoriet voorgeschoteld; tarte tartin met vanille ijs.

Een moment van ouderlijke trots hadden wij ‘s morgens, toen Jitske vertelde wat er ’s avonds op het menu stond. Dit waren vooral Franse termen, waar de kids niet zo heel veel wijs uit konden worden. Op de vraag of ze het lustte, antwoordde ze volmondig ‘Oh ja hoor! Waarna ze aan ons vroegen: ‘Wat eten we eigenlijk?’ Op een heel klein stukje ham met peterseliegelei na, is alles naar binnengegaan.

Helaas vlogen de dagen en moesten we de volgende ochtend weer vertrekken naar onze volgende locatie: de Ardèche.